یکی از گروه هایی که ما همیشه در حوزه کاریمون باهاشون سر و کار داریم برنامه نویس ها هستند و من معمولا میگم که برنامه نویس ها قلب تیم و مارکتینگ همانند مغز تیم هستش و هر کدوم نباشن قطعا تیم موفق نخواهد شد.
با برنامه نویس های مختلفی در دو حالت کار استارتاپی و کار سازمانی تجربه همکاری داشتم در ادامه سعی می کنم بررسی ای از این دو فضا در ایران و نحوه کار دوستان برنامه نویس داشته باشم.
در استارتاپ ها :
یکی از اجزای جدایی ناپذیر استارتاپ ها برنامه نویس ها هستند و اونهایی که در این فضا حضور دارند اکثرا دانشجویان و جوان های علاقمندی هستند که معمولا به سه گروه تقسیم میشن :
- گروه اول : کسانی هستند که فقط کد میزنن ، زیاد آدمهای اجتماعی نیستند و با اینکه برنامه نویس های خوبی هستند ولی به دلیل همون اجتماعی نبودن معمولا تیمی ندارند و فقط اپ تولید می کنند و به دلیل اینکه از مارکتینگ چیز زیادی نمی دونن اپ ها در گوشه ای در اپ استورها خاک می خوره.
- گروه دوم : کسانی هستند که مقداری اجتماعی تر هستند و در تیم های استارتاپی مشغول به کار میشن ولی به علت اینکه کار تیمی نمی دونن ، کمتر می تونن تعامل خوبی داشته باشند و در مجموع ارزش زیادی برای تیم قائل نیستن،تعهدی ندارن ،معمولا با کوچکترین اختلافی قهر می کنن و می رن .
- گروه سوم : که تعدادشون هم خیلی کمه برنامه نویس هایی هستند که کار تیمی رو می دونن، قدرت ارتباط خوبی دارند، متعهد هستند و معمولا تیم های موفق استارتاپی یکی ازین برنامه نویس در هسته ی اصلی خودشون دارند.
مهمترین مشکلات در این فضا که معمولا استارتاپ ها با برنامه نویس ها دارند، فضای فکری اونهاست ، خیلیاشون معمولا خودشون رو در حد خدا می دونن، ادعای زیادی دارند و طرز فکرشون اینه که فقط اونا کار می کنند و بقیه تیم بیکارن که دقیقا همین آفت کار تیمی هستش ،بدون اینکه توجه کنن که موفقیت یک استارتاپ رو مجموعه ای از عوامل ،در کنار هم هستن که رقم میزنه و کار هر فرد دارای ارزش هست که البته دلایلش رو همونطور که در این پست اشاره کردم نوپا بودن اکوسیستم استارتاپی ،پایین بودن رنج سنی برنامه نویس ها و کم تجربگی اونهاست.
در سازمان :
چیزی که در سازمان ها دیده میشه یه ذره اوضاع بهتره ، برنامه نویس ها از تجربیات بیشتری برخوردارن ، و با توجه به قرارداد و حقوق ثابتی که دریافت می کنن،حرفه ای تر عمل می کنن.
البته در سازمان ها با معضل دیگه ای درگیرن و اون عدم ساختار سازمانی برنامه نویس ها هستن ، معمولا زیاد به زمان ورود و خروج توجهی ندارن و این چیزا زیاد براشون اهمیت نداره که البته یه سری از سازمان ها با دادن ساعت های شناور سعی در حل این موضوع داشتن ولی مهمترین مشکلی که اینجا هم هنوز دیده میشه روحیه حساسشون و عدم تعهد هستش که کمتر در برنامه نویس ها دیده میشه و به راحتی یهو بدون هیچ دلیلی به سرکار بر نمی گردن بدون اینکه دغدغه ای درباره این موضوع داشته باشند.
مطالب بیشتر در این زمینه رو می تونین در وبسایت من مشاهده کنین.